Is het een voorbode voor wat ons te wachten staat? Live Nation, ’s werelds grootste festivalorganisator en in Nederland o.a. bekend als moederbedrijf achter MOJO (Pinkpop, Lowlands), verkocht onlangs in drie dagen tijd maar liefst 170.000 festivaltickets in het Verenigd Koninkrijk. En dat terwijl de kans groot is dat festivals deze zomer niet eens plaats kunnen vinden. Dichterbij huis bereiken ons ook signalen dat festivalorganisatoren veel kaarten verkopen voor evenementen die onlangs zijn aangekondigd. Het is aan alles te merken: mensen zijn klaar met de pandemie. Wie een beetje verder fantaseert ziet het al voor zich: massa’s mensen, dansend, zwetend, knuffelend en emotioneel. Feesten als nooit tevoren. Zou het dan echt zo zijn? Staat ons een derde Summer Of Love te wachten?
De eerste Summer Of Love
Over het algemeen wordt met de Summer Of Love twee bepalende momenten in de muziekgeschiedenis, en in bredere zin de jongerencultuur, bedoeld. Een broeierige hete zomer waarin hedonisme, muziek, kunst, activisme en creatieve impulsen hand-in-hand gaan. De eerste Summer Of Love is misschien wel de bekendste: het markeerde het hoogtepunt van de hippie cultuur in de Verenigde Staten. Deze Summer Of Love vond plaats in Haight-Ashbury, een buurt in San Francisco, in 1967. Binnen een paar maanden gaven jongeren met het geloof in een betere wereld, zich over aan muziek, feest, drugs en vrije liefde.
Second Summer Of Love
De tweede Summer Of Love is minder bekend, maar daardoor niet minder invloedrijk. In 1987 kwam een groep Engelse DJ’s (waaronder Paul Oakenfold en Danny Rampling) in aanraking met Amerikaanse housemuziek in Ibiza, en besloten ze deze sound in Engeland te introduceren. Het markeerde de start van de Engelse rave-scene en in bredere zin de start van de housecultuur in Europa. Op unieke hedonistische clubevents in leegstaande kraakpanden, werd nachtenlang housemuziek uit Chicago en Detroit gedraaid en maakten veel clubbers voor het eerst kennis met een nieuwe drug: MDMA, oftewel XTC.
De tweede Summer Of Love duurde van 1988 tot 1989. Van daaruit verspreidde de housemuziek zich naar Amsterdam en andere steden in Europa. De Second Summer Of Love vormde een omslagpunt in de nachtcultuur en de start van de georganiseerde dancescene. Het is mede hierdoor dat housemuziek doorgebroken is bij het grote publiek en de reden dat wij nu zo genieten van dancefestivals, superster-DJ’s en donkere clubs met stroboscopen.
En nu? De derde Summer Of Love?
Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is. Dit cliché is wellicht ook van toepassing op de dancescene, waar de bezoeker steeds verwender werd en de concurrentie moordend was. Doordat de dancescene inmiddels een flinke commerciële en winstgevende sector is, liggen de hedonistische beginjaren inmiddels al ver achter ons. Al jaren gingen geluiden rond dat de dancescene steeds commerciëler, uniformer en veiliger werd. De bezoeker was wellicht ook een beetje verwend, met iedere week top-DJ’s op top festivals.
Hoe anders is het nu. Tegenwoordig is een wandeling door het bos misschien wel het spannendste wat er te beleven is. Met het opheffen van de anderhalvemetersamenleving, ervaren we straks wellicht een soort ‘oerknal’: een gemeenschappelijke brul van verlichting, wanneer de dansvloeren weer geopend zijn.
Time will tell, maar wij verwachten in ieder geval dat samen genieten en goede muziek de belangrijkste factoren zijn. Headliners worden daardoor wellicht een stuk minder belangrijk, want we kijken straks niet alleen naar de artiest, maar ook weer naar elkaar. Net zoals de twee Summers Of Love vooral draaiden om samen zijn en de best mogelijke tijd beleven.
Benieuwd hoe je een opkomend event programmeert dat aansluit op deze uitdagende tijden? Neem contact met ons op en we brainstormen graag met je mee.